2021Lokaal06 Met creativiteit lukt de combinatie.png
Provider image

Sommige burgervaders zijn ook vaders van jonge kinderen. Omdat aan vrouwelijke burgemeesters meestal wordt gevraagd of het ouderschap met het ambt te combineren valt, wil Lokaal ter gelegenheid van Vaderdag van jonge burger-vaders te weten komen hoe zij dat doen. In elk geval nemen de burgemeesters van Wichelen, Torhout, Zelzate en Edegem zowel het burgemeesterschap als het vaderschap zeer ernstig.

Kenneth Taylor, de burgemeester van Wichelen (11.000 inwoners), heeft het thuis anders meegemaakt. ‘Mijn vader was burgemeester en Vlaams parlementslid en ik zag hem heel weinig. Dat wilde ik anders doen. Hij dacht altijd voor de politiek te moeten kiezen. Er is altijd werk, en mijn leven is niet minder hectisch, maar ik wil er zeker zijn op de cruciale momenten en tijdens de gehele opvoeding. Een cruciaal moment is bijvoorbeeld bij ziekte. Lewis (3) heeft nog geen dokter bezocht of ik was er bij. Ook op de minder leuke momenten wil ik er voor hem zijn.’

‘Lewis houdt me een spiegel voor. Hij gaat graag mee naar het gemeentehuis, dat deed ik vroeger ook met mijn vader. Als ik met Lewis rondfiets, ga ik wel eens kijken naar de stand van de werken in de gemeente. Als mensen me aanklampen, vind ik dat altijd fijn, maar als Lewis erbij is mag dat niet te lang duren en ook dat is goed. Het is me zelfs al eens een paar keer heel goed uitgekomen.’

‘Als burgemeester bepaal je zelf je agenda, al ben ik zo iemand die op sommige momenten de agenda helemaal omgooit om me ergens achter te scharen. Het minst zie ik Lewis als ik druk bezig ben met regisseren, mijn tweede baan. Dan bepaal ik veel minder mijn eigen agenda, want voor tv-opnames moet je met veel mensen afspraken maken en heb ik zelf minder de lead.’

‘Omdat ook mijn vrouw een druk leven leidt, kiezen we voor één kind. We hebben wisselende agenda’s, dat is uiteraard puzzelen. Dat was het ook al voor Lewis werd geboren. Toegegeven, mijn vrouw legt het grootste deel van de puzzel, maar ik kook ook en gisteravond haalde ik hem van een coronaproof sportkampje op en heeft hij me daarna geholpen in de tuin. Zo kom ik samen met Lewis tot rust. Ik hou ook van nulmomenten, die zijn zo belangrijk. Dan liggen we allebei in de zetel naar Buurman en Buurman te kijken. Ik loop trouwens rond met het idee voor een boek over vijftig manieren om vanuit je luie zetel actief met kinderen bezig te zijn.’

‘Nu in coronatijd volg ik ’s avonds de vergaderingen online thuis, het is fijn dat Lewis voor het slapengaan dan even een zoen kan komen geven. Ik wil het leven van dit tijdperk zeker niet behouden, maar vind het wel fijn dat er veel verplaatsingen zijn weggevallen. Als provincieraadslid ging ik op woensdag altijd naar Gent, nu gebeurt de vergadering van thuis. Als de toestand weer genormaliseerd zal zijn, wil ik niet terug naar dezelfde hectiek. Misschien moet ik wat dingen laten vallen.’

‘Ik probeer uit alles positieve lessen te trekken. “Als het er niet meer is, weet je wat je verloren hebt,” zeg ik altijd tijdens het bezegelen van een huwelijk. Het ergste van corona is dat ik het voorbije jaar niet met Lewis naar Engeland ben geweest. Als kind deed ik dat zo dikwijls, ik mis het nu dat ik de boot niet kan nemen. Ook al ben ik van de derde generatie en hebben we er niet meer veel familie, toch voel ik me thuiskomen als ik de krijtrotsen zie. Dan komt mijn jeugd terug. Ik voel de drang om met Lewis Engeland te ontdekken.’

 

Kristof Audenaert is vijf jaar burgemeester van Torhout en vader van Arthur (4) en Louise (2). ‘Bij mijn eedaflegging was mijn vrouw al zwanger. De bevalling kreeg de nodige media-aandacht, want ik ben de eerste burgemeester van Torhout die vader werd tijdens zijn ambtsperiode. Ik ben voltijds burgemeester van de 20.000 Torhoutenaren. Dat is een bewuste keuze. Ik ben actief in eigen gemeente en kan snel thuis zijn als het nodig is.’

‘Mijn vrouw werkt in de zorg en omdat we allebei een essentiële functie bekleden, gaat de dochter naar de crèche en de zoon naar de opvang op school. We hoefden de kinderen dus niet thuis te houden, want het is echt niet evident om met kinderen van die leeftijd in huis te werken. Dat maakte ik zelf mee toen ik corona had in november en de kinderen ook in quarantaine moesten, terwijl mijn vrouw moest blijven werken. In die periode heb ik me laten vervangen door de eerste schepen. Al kun je je kinderen voor de duur van een college voor de tv zetten, er zijn nog zoveel andere zaken die vooruitgang moeten boeken. Die vervanging was logisch voor mij, elke dag op een vast tijdstip overlegde ik met de eerste schepen.’

‘Als je alle twee werk hebt dat niet precies in het schema van negen tot vijf past, blijft het ploeteren en is er een zekere hectiek. Mijn vrouw maakt altijd dat ze om acht uur thuis is, zodat ik mijn avondvergaderingen kan volgen. Natuurlijk zijn wij ploeterouders, onze kinderen trekken zich niet veel aan van onze agenda’s. Maar ’s morgens zijn we er samen en op dinsdagnamiddag neem ik vrij en haal ik de kinderen op. Op vrijdagnamiddag doet mijn vrouw hetzelfde. Op andere weekdagen hebben we hulp in huis om de avondshift dragelijk te maken. Dat geeft rust in huis. De grootouders zijn in goede gezondheid maar wij doppen het liefst zelf de boontjes. Als er iets gebeurt, is het geen enkel probleem om een beroep op hen te doen.’

‘We hebben uitdrukkelijk voor kinderen gekozen, er zijn zoveel mooie kanten aan. Of we het hierbij houden of meer kinderen willen, daar zijn we nog niet uit. Als je je kind van school of de opvang ophaalt, kijk je er met andere ogen naar. Het is leuk om hun reacties uit de eerste hand te zien of na te denken wat er eigenlijk moet of kan gebeuren om het beter te doen. Vooral Arthur begint het een en ander te beseffen en als we na school nog over de wegenwerken lopen, vindt hij dat fantastisch: de machines, de rioolbuizen. Ik heb dan zijn laarsjes mee en hij springt dan in de plassen. We zijn ook met een bufferbekken bezig en als ik hem uitleg dat die put ooit gevuld zal zijn met water, zie je zijn ogen groter worden. Op werkbezoek gaan met een vierjarige is echt leuk.’

 

Brent Meuleman is burgemeester van Zelzate en vader van Louise (2) en Miel (10 maanden). De combinatie vindt hij tof en uitdagend, bij momenten flink hectisch. Sinds de corona crisis heeft hij het nog drukker dan voorheen. ‘Geen dag is hetzelfde of is zoals je had gepland. Dat is zowel thuis als op het gemeentehuis. Telkens weer moet je bij een corona-uitbraak of een andere calamiteit alle afspraken verzetten.’

‘Elke zondag maken mijn vrouw en ik de weekplanning en hangen die op de koelkast: wie brengt en haalt de kinderen op welke dag, wie doet boodschappen, wie haalt brood en wie kookt? Maar als je kind met 38 graden koorts van de crèche moeten worden afgehaald, gaat die hele planning overboord.’

‘Het is al gebeurd dat ik een luier aan het vervangen was en met mijn telefoon tussen wang en schouder een COVID-besmetting op een school besprak en in dezelfde beweging de crisiscel bijeentrommelde. Mijn vrouw werkt bij het gemeentebestuur van Assenede, ze weet dus hoe het er in een gemeentehuis aan toegaat en hoe de dagtaak van een burgemeester eruitziet. Een dag na haar bevalling voltrok ik al een huwelijk op het gemeentehuis. Je kunt je natuurlijk laten vervangen, maar ik probeer alles zoveel mogelijk op te volgen. Ik ben nogal een controlefreak en houd dus graag het overzicht. Ook op een snipperdag of bij een paar dagen vakantie blijf ik van dienst en word ik evengoed opgeroepen.’

‘Zelzate is een kleinere gemeente, met 13.000 inwoners. Ik ben fulltime burgemeester maar ook al even bezig met de nieuwe kinderkamer. Sta ik in een overall te schilderen, belt een journalist of ik om één uur in het nieuws van de regionale tv kan komen.’ ‘Het gebeurt dat ik tussen de crèche en thuis langs het gemeentehuis ga om wat papieren te ondertekenen of op te halen, maar handig is het niet met een peutertje aan de hand en een baby in de Maxi-Cosi.’

‘Het voordeel van corona is dat tijdens de avondlijke vergaderingen die ik nu digitaal van thuis bijwoon, de kinderen me nog een nachtzoen komen geven. Zonder vergaderingen kan ik een verhaaltje voorlezen. Op gestolen minuten tussendoor rijd ik paardje door de woonkamer met mijn dochter op de rug. In de crèche kom ik niet als burgemeester of voorzitter van het vast bureau, maar als papa, het is tof om te zien dat er zo’n warme sfeer heerst. Eind dit jaar gaat mijn dochter naar de gemeenteschool, mijn vroegere school. We zijn al naar de peuterkijkdag geweest, op afspraak natuurlijk wegens corona.’

‘Het burgemeesterschap is heel intensief, je krijgt ook veel naar je hoofd geslingerd. Maar het is ook mooi want je staat tussen de mensen en daarvoor ben ik in de politiek gegaan. Naar mensen luisteren, ik doe dat echt graag. Ik ben een zeer tevreden en gelukkige vader en burgervader, maar als dit ooit stopt, zal ik met plezier weer aan het schoolbord staan en lessen Engels of zedenleer geven. Al mag het voor mij nog even duren hoor.’

 

Koen Metsu, burgemeester van Edegem (22.000 inwoners) is papa van Amélie (11) en Nathan (7). Op zijn zestiende wist Koen Metsu wat hij later wilde worden: ‘Een goede papa, echt waar. We hebben pas de verjaardag van Amélie gevierd met enkele elfjarige kakelkippen, coronaproof in tentjes in de tuin. Dat was zalig om te organiseren. Ik ben altijd met kinderen en jongeren bezig geweest. Tijdens mijn studies deed ik vrijwilligerswerk in het jeugdvoetbal en in de townships in Zuid-Afrika. Zelf ben ik heel gedisciplineerd opgevoed in een fijn gezin met veel warmte en genegenheid.

Eerlijkheid en respect werden in ons gezin hoog in het vaandel gedragen. Die waarden en normen werden er wel ingebakken. Dat wil ik samen met mijn vrouw aan onze kinderen overdragen. Ik denk dat, wanneer ik naar mijn kinderen kijk, dat aardig aan het lukken is.’ 
‘Mijn vader was ook drukbezet, voor zijn werk was hij vaak van huis, maar toen ik elf was, heeft hij professioneel een stapje achteruit gezet om ’s avonds meer thuis te zijn.’

‘Wij zijn relatief vroeg mama en papa geworden. Amélie was welgekomen. Na Amélies geboorte wilden we een broertje of een zusje, maar enkele miskramen stelden dit geluk vier jaar uit. Gelukkig kwam uiteindelijk toch het goede nieuws dat Jasmien opnieuw zwanger was. Het resultaat: twee schatten van kinderen. Amélie is zeer zorgzaam en creatief. Nathan is het vriendje van iedereen. Hij is graag gezien en omarmt het leven. ’

‘We proberen onze kinderen een zo warm mogelijk nest te bezorgen. Dat ze dat zo ervaren, laten ze al merken. Ik probeer voor hen op atypische momenten tijd vrij te maken. Bijvoorbeeld eens van vijf tot acht op een gewone werkdag, om samen eens te wandelen, te fietsen, te knutselen of huiswerk te maken, maar ook gewoon om eens over koetjes en kalfjes te praten. Als beginnende puber stelt Amélie de dingen in vraag. Ik vind het belangrijk beschikbaar te zijn voor haar.’

beschikbaar te zijn voor haar.’ ‘Ik vraag de kinderen al eens wat ze ervan vinden dat hun papa aan politiek doet, want ik werk zo’n 87 uur per week, ook tijdens het weekend. Zodra we gevaccineerd zijn, zal ik ook weer de voetbalwedstrijden aftrappen, de jubilarissen vieren en lezingen geven over mijn boek tot in Diepenbeek toe. We zijn er klaar voor, maar we proberen het weloverwogen te combineren. Ik kan elke avond weg zijn, maar is dat nodig? Post-corona wil ik graag een aantal vergaderingen online blijven doen.’

‘Het burgemeester- en het vaderschap is compatibel, al moet je creatief uit de hoek komen en afspraken maken. Je bent 24/7 burgemeester, maar natuurlijk ben je ook 24/7 papa. Af en toe gaan de kinderen mee naar het gemeentehuis. Ze zijn er kind aan huis, tenminste in normale tijden. Ze helpen graag met het rondbrengen van de toastjes bij jubilarissen of we gaan eens ploggen om zwerfvuil op te ruimen. Zo toon je dat het tijdens een gezinswandeling een kleine moeite is om op het gemeentehuis een extra vuilniszak en grijper op te halen.’ ‘Als mijn kinderen later in de politiek willen gaan, dan zal ik er met hen eerst eens goed over doorpraten. Politiek is een harde stiel, maar ook een hele mooie, al is het beeld van de politiek bij het grote publiek niet altijd even fraai.

Door het gedrag van enkelen is politiek niet het meest gewaardeerde beroep, terwijl ik heel veel collega’s hard zie werken om iets te betekenen. Om een verschil te maken in onze samenleving. Dat mogen doen, dat is een prachtig geschenk waar je dankbaar voor moet zijn. Anderzijds ben je openbaar bezit. Rustig wandelen, winkelen of over de markt lopen is er dan niet meer bij. Iedereen spreekt je aan, daartoe moet je bereid zijn. Dit heeft een aanzienlijke impact op je leven, maar je krijgt wel het vertrouwen van de kiezer om dingen te veranderen. Om, op jouw manier, mee te werken aan de wereld van morgen.’ •

 

Marlies van Bouwel is hoofdredacteur van Lokaal
Voor Lokaal 06 | 2021