Wat Ben enorm helpt in zijn werk, is zijn eigen verleden als nieuwkomer uit Ghana. Hij kwam als 9-jarig jochie aan in België. Het is intussen meer dan twintig jaar geleden, maar de verhalen die hij hoort uit Oekraïne klinken zeer bekend in zijn oren. Tongvallen en textiel verschillen van Oost naar West, Noord en Zuid, maar wat mensen elkaar aandoen, moeten vluchten, helpen en geholpen worden, zijn universeel. Ben kan zich zonder probleem inleven in zijn doelgroep. “Mensen durven op een of andere manier meer te vertellen tegen mij. Ze zien ergens een gemeenschappelijke achtergrond, een band.”
Dankbaar
“Je moet deze job absoluut niet doen als je graag gezien wil worden door de mensen, als je lof nastreeft. Dat gezegd zijnde, de oprechte dankbaarheid van mensen is hartverwarmend. Je creëert een vertrouwensband met iemand. In het begin zijn mensen vaak een beetje beschaamd om iets te vragen. Ook al staat het water hen aan de lippen. Als ze je wat beter kennen, komt het er dan uit. "We hebben kleren nodig."
Voor Ben zijn het vaak ook de hele kleine dingen. “Op een keer krijg je een Whatsapp bericht met een smiley. Alleen al zoiets kan mijn dag maken.”
De perfecte job
Ben is bevooroordeeld. Hij doet deze job echt graag. “Je leert niet alleen veel over de materie, de wetgeving, de mensen waarmee je een parcours aflegt, individuen die hun leven met je delen, maar ook over jezelf. Hoe reageer je op onverwachte situaties, op verschillende mensen? Je bent je vaak niet bewust van sterktes, of puntjes waar je aan moet werken. De job is zo afwisselend dat je snel je grenzen leert kennen, uit je comfortzone gehaald wordt. Maar je krijgt dan ook volop de ruimte om te groeien. Fouten maken en eruit leren hoort daarbij. Iedere dag is een uitdaging. Net daarom doe ik niets liever.”