2102 in contact met kennisnetwerk.png
Provider image

Een leefbare stad of gemeente is bekommerd om de levenskwaliteit van al haar inwoners, ook mensen die soms wat extra aandacht vragen. Voor deze kwetsbare groepen die een aangepaste dienstverlening nodig hebben is de inclusieambtenaar het centrale aanspreekpunt. ‘Ik merk grote voordelen. Nu weten inwoners bij wie ze terecht kunnen voor alles in verband met inclusie en toegankelijkheid en ze worden niet van het kastje naar de muur gestuurd met hun specifieke vragen of problemen. Op het einde van de dag kan ik met een goed gevoel in bed kruipen, omdat ik zie dat de duw in de rug die we binnen onze gemeente bieden enorm gewaardeerd wordt,’ vertelt inclusieambtenaar An Browaeys.

WIE

An Browaeys

WAT

Inclusieambtenaar voor gemeente Evergem

HOELANG

Sinds 2016 is An aan de slag bij het gemeentebestuur van Evergem.

HOE

An zit op de sociale dienst. Als eenmansdienst behandelt ze vragen over tegemoetkomingen en premies in het kader van inclusie en spitst ze zich toe op de toegankelijkheid van het openbaar domein.

Ze werkt hiervoor nauw samen met haar collega’s van ouderenzorg en de sociale dienst, maar ook met partner Inter en de Dienst Gemeentewerken en Gebouwen

Toen de aanvragen voor tegemoetkomingen in het kader van het Federaal inclusiebeleid een digitale metamorfose ondergingen, besloot de gemeente Evergem ook zelf een spilfiguur voor inclusie aan te stellen. Rond diezelfde tijd begon het na een loopbaan van zestien jaar bij de Dienst Vreemdelingenzaken bij An Browaeys te kriebelen om haar tanden te zetten in een nieuwe uitdaging die haar expertise op gebied van maatschappelijk werk zou benutten, maar haar carrière tegelijk in een nieuwe richting zou sturen.

‘Toen ik de vacature zag, was ik geprikkeld, want ik heb zelf een dochtertje dat extra zorg nodig heeft en ik weet dus zelf hoe moeilijk het soms is om het overzicht te behouden in zulke situaties. Binnen de gemeente zag men de functie ook echt als een aanspreekpunt en ik vond dat wel een mooi engagement tegenover de burger. Ik ben in deze functie dus gestart met nagenoeg geen ervaring, maar gelukkig kreeg ik de ruimte om ook aan zelfstudie te doen en mijn weg te vinden,’ legt An uit.

Het takenpakket waar ze zich dagelijks over ontfermt, is toegespitst en tegelijk heel divers. Toegankelijkheid van het openbaar domein maakt er natuurlijk deel van uit maar het meeste tijd kruipt in het behandelen van de vragen over tegemoetkomingen van de federale en ook de Vlaamse overheid. Die aanvragen gebeuren nu grotendeels digitaal en zijn ook niet altijd even eenvoudig om uit te dokteren.

Kunnen terugvallen op een expert die een duw in de rug geeft om een zorgbudget, parkeerkaart of mantelzorgpremie aan te vragen, is dan geen overbodige luxe. An helpt bij de aanvragen en doet ook bijkomend sociaal onderzoek om te kijken of de aanvragers niet in aanmerking komen voor andere rechten waar ze zelf geen weet van hebben. Om de drempel voor ouderen en minder mobiele inwoners te verlagen gebeurt die dienstverlening niet alleen in het administratief centrum van Sleidinge en het lokaal dienstencentrum, maar ook aan huis.

‘Dan heb je natuurlijk ook het hele luik toegankelijkheid. Via onze samenwerking met Inter screenen we bijvoorbeeld onze gebouwen en het openbaar domein, maar ik werk ook proactief samen met de Dienst Gemeentewerken en Gebouwen. Onlangs hebben we de koppen bijvoorbeeld bij elkaar gestoken voor de aanleg van het nieuwe bufferbos, maar we hebben ook elke drie maanden een vast overlegmoment samen met de diensthoofden. Het is soms wel een uitdaging om dit allemaal rond te krijgen binnen een halftijdse functie, maar het maakt het natuurlijk ook erg boeiend: je hebt die nauwe contacten met inwoners maar ook het meer beleidsmatige werk ten behoeve van toegankelijkheid.’

Aanvankelijk was het even wennen voor de gemeente, nu iemand constant waakt over de toegankelijkheid van diverse beleidskeuzes, maar al snel was heel Evergem doordrongen van de inclusiereflex, benadrukt An: ‘In het begin merkte ik dat sommige medewerkers op de gemeente verbaasd waren dat ik me zo snel na mijn aanstelling “bemoeide” met hun werk, maar door te blijven praten en overleggen zien ze nu in waarom het zo belangrijk is en vinden ze ook hun weg naar mij, voor de grote en kleine dingen. Recent wou de jeugddienst het gebouw bestickeren om de signalisatie zichtbaar te maken voor een zo groot mogelijk publiek, ze namen spontaan contact op met mij. Die klik is er ondertussen wel.’

Naast de algemene werking wordt ook ingezet op projecten die de inclusie in de gemeente bevorderen. Zo had Evergem een inclusieve speelpleinwerking die wat meer onder de aandacht mocht komen. Op initiatief van An en de dienst Jeugd werd het expertisecentrum Inter ingeschakeld om de toegankelijkheid van de gebouwen nog eens onder de loep te nemen, alvorens men nieuw publiek tracht aan te trekken.

Wanneer de coronacrisis wat gaat liggen, is het ook het doel om daarop voort te bouwen. Dan is er ook nog de jaarlijkse zorgbeurs in het lokaal dienstencentrum, in samenwerking met ouderenzorg, de seniorenconsulent en alle zorgaanbieders die aan het werk zijn op het grondgebied. ‘We hebben dit initiatief drie jaar geleden gelanceerd, het was toen afwachten of we genoeg professionals zouden kunnen aantrekken en of inwoners hun weg naar ons zouden vinden, maar er was een mooie opkomst en veel positief geluid.

Het werkt drempelverlagend want inwoners komen alles over het zorgaanbod op één locatie te weten.’ In de toekomst hoopt An haar schouders te zetten onder bijkomende projecten die heel zichtbaar zijn voor de burger zoals ‘Red de Stoep’, een campagne waarbij gesensibiliseerd wordt over hindernissen voor minder mobiele gebruikers op het trottoir, maar gezien haar overvolle agenda is ze verplicht haar takenpakket goed af te bakenen.

Haar professioneel engagement durft ook al eens door te schemeren in haar dagelijkse leven: ‘Mijn man lacht er soms mee dat hij met de inclusieambtenaar van Evergem op stap is. Wanneer ik ergens iets ga drinken of door de straten struin, zal ik al snel opmerken wanneer de toegankelijkheid daar niet in orde is, van schotsen-scheve trottoirs tot ontoegankelijke toiletten voor mensen met een handicap. Dus ja, er is wel sprake van een zekere beroepsmisvorming.’ •

 

Tomas Coppens is redacteur van Lokaal
Voor Lokaal 02 | 2021