OCMW-verhaal: Binnenblijven

Binnenblijven. Handen wassen. Niet hamsteren. Het land zit met de handen in het haar. Maar ook dat mag niet volgens de voorschriften.

Tina, alleenstaande mama van drie jonge kinderen en in het verleden slachtoffer van partnergeweld, raakt in paniek. Wat als er straks geen eten meer is?

Ze belt naar de maatschappelijk werker die haar budget beheert. Ivette kan haar geruststellen. Heel eventjes maar. “Je leest van alles op Facebook. Ik weet niet meer wat ik moet geloven. Waar kan ik nog naartoe? Hoe moet het verder? Deze week, de week erna?”

Ivette legt uit dat als er even lege winkelrekken zijn, die snel terug opgevuld zullen worden. Dat ze niet bang moet zijn.

“Ok.” En toch. Angst is niet logisch. Angst is een kat in het nauw. “Er zijn zoveel mensen in de winkels. Met opgehoopte karren. Ik heb niet veel nodig, een klein beetje zekerheid, genoeg voor een week of twee…” Maar met haar beperkt weekbudget kan Tina zich zelfs dat niet veroorloven.

Ivette wil haar geruststellen. Een preek over hamsteren heeft geen zin. Iedereen doet maar – ondanks de voorschriften – en OCMW-cliënten zouden we de mogelijkheid ontnemen. Ze gaat akkoord om 30 euro extra van het budget van Tina door te storten. Een geste, maar toch concreet. Helpen is afwegen. Oplossingen zoeken voor onvoorziene omstandigheden. Creatief, gewikt en gewogen, menselijk.