Ellie en Bart zitten al een tijdje in de rats. Na een uithuiszetting staan ze op straat. Ellie is hoogzwanger. Er wordt een oplossing gezocht, en gevonden: een tijdelijke woning van het OCMW. Maar het vlot niet met de buren. Het is te zeggen, het vlot niet met elkaar, en de buren klagen steen en been over het constante geruzie en geroep.
De woning zelf, als al te gemakkelijke metafoor, takelt zienderogen af. Binnen en buiten stapelt de rommel zich op. Soms is er zoveel amok dat men vreest voor ongelukken. Een kwestie van tijd. Michaël wil helpen, maar krijgt maar geen vat op de situatie. Telefoons blijven onbeantwoord. Men stuurt aan op een uithuiszetting. Michaël vreest voor de goede afloop. Maar mensen op straat zetten is mislukken.
Terwijl de goodwill van de betrokken diensten opgesoupeerd geraakt, blijft hij aandringen, zoeken, overleggen. De druk wordt opgevoerd. 'Die mensen moeten eruit.' Op een ultiem overleg met een andere dienst komt er een creatieve oplossing uit de bus. Het wordt een soort van ruil van een van de vernieuwde kleine woningen tegen een grotere van de ander. Zo kan Michaël het onfortuinlijke koppel toch nog een uitweg aanbieden. Weg uit de buurt, weg uit de spanning. Tijd en ruimte voor een nieuwe start.
De verhuis loopt moeizaam. Er is veel achtergebleven rommel. Buren gooien bij wijze van boos adieu extra rommel over de haag. In de nieuwe wijk, met de nieuwe buren duiken snel dezelfde problemen op. Ellie en Bart blijven constant vechten. Over hun relatie. Over geld. Door het gehuil van hun pasgeboren kindje zijn de nachten kort. De buren klagen. De wijkagent belt op. 'Er ligt een dossier voor. Die mensen verdienen eigenlijk geen nieuwe kans.' De andere dienst maakt zich – deels terecht– zorgen om hun patrimonium.
Michaël blijft er voor gaan. Dag na dag, overleg na overleg. Zijn huisbezoeken worden niet altijd in dank afgenomen. 'Waar bemoeit ge u eigenlijk mee? Gij… gij zijt tegen ons. Ge vertelt ons niet alles.' Aan opgeven denkt hij niet. Een beetje gas terugnemen, even afstand houden. Maar dan kookt de pot over. De combo Ellie en Bart spat uit elkaar. Met veel lawaai en de onafwendbare scherven. Misschien beter zo, denkt Michaël. Scheiden doet lijden, maar soms is in diepe onmin bij elkaar klitten erger. Het kostte gewoon teveel energie. Van henzelf, én van de omgeving.
Ellie staat er nu alleen voor met het kindje. Rust en structuur keren weer. Voor elke beantwoorde vraag rijzen er drie nieuwe. 'Kan ik in september terug aan het werk? Kan ik nog op tijd een opvang regelen?' De sociaal werker is geen wonderdokter. Er is geen heldentocht, of triomfantelijke thuiskomst. Het is van een kruipen, duwen en trekken, met man en (on)macht. Soms is het meeste wat je kan bereiken de mensen wat uit de wind zetten, geduld vragen. Af en toe kan je niets doen dan stilletjes duimen. Toch doe je verder, omdat het alternatief ondenkbaar is.
