In 2019 behaalt Amber een bachelor in Sociaal Werk. In tegenstelling tot haar medestudenten kiest ze na de schoolbanken voor een job bij het OCMW. “Dat is iets voor bureaumensen,” hoort ze wel eens. De meeste studenten willen in het concrete werkveld staan, de administratie bevalt hen minder. En daar speelt het werk op het OCMW zich voornamelijk af, denken ze. Op grijze bureaus.
Amber ziet het, met ervaring op zak, intussen helemaal anders. “Oké, er is een administratieve kant aan de job, er zijn regels en wetten,” weet ze. “Maar je hebt dat kader nodig om iets te betekenen in het leven van de mensen. Gelukkig betekent werken bij het OCMW zoveel meer dan dat.”
Elke werkdag ziet er anders uit, weet Amber. Ze bepaalt haar prioriteiten volgens de noden van de dag en die veranderen voortdurend. Het geeft pit aan de job. “Als je van plan was mails te beantwoorden, maar je hangt je jas op, opent je laptop en krijgt een telefoon met een acute noodvraag… dan gaat dat laatste voor. Elke dag is een avontuur, in de letterlijke zin van het woord.”
Het topje van de ijsberg
Amber neemt binnen het maatschappelijk werk op het OCMW een hoop zaken voor haar rekening. Er zijn huisbezoeken, ze begeleidt cliënten naar de psychiatrische spoeddienst EPSI, multidisciplinaire overleggen, meegaan met een cliënt naar de dokter, etc. En dat is nog maar het topje van de ijsberg. Elke hulpvraag is bovendien uniek en vereist een persoonlijke aanpak. “De wetten en regels waarin ik me verdiep, zijn een kluwen”, geeft ze toe. “Je moet er je weg in zoeken, dat vergt wat, maar je moet de richtlijnen niet van A tot Z kunnen opzeggen. Het komt erop aan ze toe te passen op maat van elke situatie. Dat vergt flexibiliteit, soms creativiteit en veel doorzettingsvermogen. Net daarom houd ik van dit werk.”
De wetgeving is het kader waarbinnen Amber werkt, maar de mensen die zich bij haar aanmelden, komen altijd op de eerste plaats. Er wordt niet in hokjes gedacht en de uitzondering is de regel. Als er oorspronkelijk in de wetgeving staat dat men voor bepaalde zaken niet in aanmerking kan komen, maar wanneer een bepaalde situatie echt om een uitzondering vraagt, dan wordt dit besproken en kunnen er uitzonderingen gemaakt worden.
Amber: “Je helpt in wezen mensen op verschillende niveaus. Een luisterend oor is de eerste stap, daarnaast moet je praktisch aan de slag om iemands levenssituatie bij te sturen of te verbeteren. Dat betekent: geregeld achter de computer zitten, zaken opzoeken, rondbellen, overleggen met collega’s. Je zet een heel raderwerk in gang voor elke cliënt, en je moet dat zo goed mogelijk draaiende houden.”
Oekraïne
Met de komst van de Oekraïense vluchtelingen is er voor Amber en haar team nog een bijkomende uitdaging. Sommige vluchtelingen zijn sociaal minder kwetsbaar, maar de mentale bagage weegt zwaar. Er is het oorlogstrauma, de ontworteling en het feit dat ze vanaf nul moeten herstarten én de taal verwerven.
“De kloof tussen schrijnende journaalitems en dagelijkse werkelijkheid wordt daardoor een pak kleiner”, beaamt Amber, “want je staat er middenin. Dit werk is niet altijd gemakkelijk, maar mijn motivatie houdt me gaande. Mijn drijfveer, dat is de ander. Ik doe het voor hem, voor haar, voor iedereen die hulp nodig heeft.”
